Przypadek: Prezydent Stanów Zjednoczonych – Barack Obama, Premier Zjednoczonego Królestwa – David Cameron oraz premier Danii Hell Thorning-Schmidt,  zostali „przyłapani” na robieniu sobie tzw sweet foci w czasie uroczystości żałobnych Nelsona Mandelii. Oczywiście, ani w USA, w Wielkiej Brytanii ani w Danii scena polityczna od tego się nie zatrzęsie, ale ….nie wyuszło to za halo. Przy okazji, dla nas to wydarzenie ma dodatkwoe wymiary o których warto wspomnieć – co najmniej trzy:

Pierwszy to konieczność zaakcpetowania przez polityków wszelkiej maści, u nas i na świecie (demokratycznym), że również oni żyją w nowych – nazwijmy je – hipermedialnych czasach. A przedrostek hiper każdego dnia nabiera nowego znaczenia, proporcjonalnego do skuteczności nowego wynalazku technologicznego służącego do przesyłaniu danych i lokowania ich w przestrzeni medialnej.

Z tego tytułu wynika, coraz bardzie powiększający się katalogu ograniczeń w zachowaniu jaki dotyczy wszystkich, którzy z jakiegoś powodu biorą udział w grze medialnej. Wiadomo – politycy przebywają na pierwszej linii tego frontu. (Zresztą sami się tam wszyscy pchają w każdym kraju i bez ustanku) Więc oni jako pierwsi powinni tych reguł przestrzegać. Sprowadzających się choćby do wniosku, że za wszelką cenę nie wolno tak się „zabawiać”

Drugi to konieczność zrozumienia i zaakcept, że również polityka jest częścią showbiznesu czy też show entertainment‘u. Więc polityk ma czasami szansę zostać bohaterami z wyboru, a jeszcze częściez z przypadku; bo wykazał się: karygodnym błędem, głupotą, brakiem wyczucia sytuacji, miejsca, towarzystwa gdzie zabrakło hamulca w wypowiedzi lub zachowaniu się. Różnie bywa.

Trzeci aspekt to: kolejny raz wskazanie na – czasami większą, mniejszą; czasami przypadkową, a często już niestety rutynową -hipokryzję przedstawicieli elit politycznych. Nie tylko w USA czy w Polsce, ale również we wszystkich szeroko pojętych demokracjach. Z premedytacją nie odnoszę się do różnorakich dyktatur bo te z wielu względów nie mają często potrzeby zawracania sobie głowy wolnymi mediami i tym czy zostaną obwołani mianem – „hipokrytów politycznych” lub „arogantów społecznych”.

Nie mam zamiaru nikogo bronić bo ta fotogtrafia, mówiąc delikatnie nie wyszła na zdrowie, wzmiankowanej trójce reprezentantów swoich krajów. Od pewnego czasu mam jednak mam wrażenie, że już dawno straciliśmy z oczu jeden podstawowy aspekt.

Politycy to przecież ludzie. Na ogół bardzo bystrzy, przedsiębiorczy, ambitni, pracowici, często dobrze wykształceni i przygotowani do pracy w administracji państwowej; nastawienie na służbę społeczeństwu (choć ten argument czasami nie do końca jest prawdziwy) posiadający rożnorakie przymioty. jednak pod koniec dnia, opisywani POLITYCY (nawet Barack Obama i David Cameron) są wyłącznie ludźmi; .. ludźmi ze wszystkimi pięknymi cechami jakie z tytułu bycia człowiekiem wynikają, ale też różnymi słabościami…

Zatem każdy polityk w każdym kraju (demokratycznym) – jeśli nie jest oczywiście spiżową osobowością, z tytanową moralności, wolną od jakichkolwiek potrzeb i zachcianek – wcześniej czy później ma szansę zostać przyłapany przez media na czymś ? W najlepszym przypadku na ziewnięciu na komisji sejmowej lub oglądaniem gołych panienek na służbowym tablecie, co może być w najlepszym wypadku powodem do wstydu. W dużo gorszym scenariuszu, zarejstrowany występek może służyć wymuszeniu zakończenia kariery politycznej. Czasami kończy się to jeszcze gorzej….

jednocześnie, bardzo często lub zawsze, używany jest argument, … chyba zaakceptowany przez opinię publiczną, że skoro ktoś chce być celebrytą – także politycznym – musi się liczyć z tym, że:
– jego osoba,
– jego działania,
– jego czyny,
– jego wypowiedzi
– oraz wszystko co zrobi lub czego nie zrobi

będzie poddawane ciągłej kontroli, weryfikacji i komentarzowi medialnemu

Ja osobiście jest oczywiście za nadzorem mediów nad światem politycznym. Czasami jednak mam wrażenie, że pewnych zdjęć wolałbym nie oglądać, pewnych wypowiedzi nie słuchać, informacji nie czytać. I chyba tak jest w tym przypadku. Powoduje dalszą erozję wiary w elity polityczne – nie tylko nasz.