Otaczający świat pozorów to problem nie tylko ostatniego dziesięciolecia. W każdej epoce pojawi się taki Kazimierz Malewicz – człowiek ponadczasowy, który wpływa na odbiorcę tym, co tworzy i to w sposób najbardziej symboliczny. Wyczulić odbiorcę na własną, wewnętrzną wizję malując coś wbrew konwenansom i narzuconym zasadom to, nie lada wyzwanie. Tworząc dzieła całkowicie subiektywne i pozbawione odniesienia do świata zewnętrznego, Malewicz silnie uprościł rzeczywistość do której (pokuszę się o stwierdzenie) można wracać jak do dobrego psychologa. Widziałem jego obrazy w nowojorskiej MoMa

„Artysta dążył do przekroczenia granicy wartości czysto wizualnych”

Kazimierz Malewicz urodził się w 1878 r. w Kijowie, na Ukrainie. (jego rodzicie byli Polakami)  Tworzył w Moskwie, w Rosji. Zmarł w 1935r. w Leningradzie w ówczesnym Związku Radzieckim. Studiował pod okiem Iwana Rerberga w Moskwie, w latach 1905-1910 inspirując się twórczością francuskich impresjonistów. W 1911r. rosyjski malarz Michaił Łarionow zaprosił artystę do udziału w pierwszej wystawie „Walet Karowy”. Wtedy, Kazimierz Malewicz zachwycił się kubizmem, z ogromnym zapałem udoskonalając go i przekształcając w styl, który określił mianem suprematyzmu.

Artysta tłumaczył: „Pod tym pojęciem rozumiem supremację czystego odczucia w tworzeniu dzieł sztuki”. Utrzymywał, że czarne koło to prawdziwy „brak formy”, to biała przestrzeń, która kojarzy się z pustką. Zorganizowana w 1915 roku wystawa nie przyniosła jednak spodziewanego aplauzu. Wywołała mieszane uczucia, dlatego artysta zmodyfikował swój styl, odrzucając surowy minimalizm i wzbogacił swoje dzieła o kolory.

„Czwarty wymiar”

Pierwsze refleksie na temat czwartego wymiaru „rzeczywistości pozazmysłowej” (do której tylko sztuka, muzyka i poezja mają dostęp) datuje się na okres najbardziej intensywnych eksperymentów w malarstwie. Suprematyzm rosyjskiego artysty jest tego doskonałym przykładem i stanowi interpretację najważniejszych kanonów malarstwa kubistycznego.

Malewicz wierzył, że sztuka może oswobodzić się z przymusu opisywania rozpoznawalnych postaci i przedmiotów. W myśl nowo powstających kanonów, kluczowym elementem suprematyzmu, była linia prosta i kwadrat. Co ciekawe, dla Malewicza akt malowania linii albo kwadratu stanowił gest pokory. Wtedy powstały też największe dzieła artysty: „Czarny kwadrat na białym tle”( 1915rok) czy „ Kompozycja suprematyczna”( 1916 rok) Po serii kolorowych kompozycji, Malewicz stworzył serię obrazów „Białe na białym” ( 1918 rok). Prace te, sugerujące coś w rodzaju ostatecznego uwolnienia się od świata materii, wyznaczyły granice w ówczesnym malarstwie i okazały się inspiracją dla wielu późniejszych, pokoleń artystów.

W ostatnich latach swojego życia, by przeżyć, porzucił malarstwo na rzecz architektury. Niewygodny dla bolszewickiego systemu, stopniowo schodził ze sceny życia. Pod koniec życia zmagał się z krótką, lecz bolesną chorobą – nie otrzymawszy zgody na leczenie za granicą, artysta zmarł na raka w 1935.

Kolor i faktura w malarstwie są celem samym w sobie- mówił. Fakt faktem, są to słowa pełne świadomości, że udało mu się stworzyć dzieła przełomowe, pozbawione banału i powszechnej egzystencji.