Gościłem dziś rano w Polsat News (16 lipca 2014) gdzie głównym tematem rozmowy była kwestia finansowania polskiego sportu. Nie powiedziałem oczywiście nic nowego czego by wszyscy nie wiedzieli: tak – w polskim sporcie jest za mało pieniędzy.

Tak tych płynących z budżetu Państwa jak również od prywatnych partnerów biznesowych (nawet jeśli przez prywatne rozumiemy spółki karbu Państwa, spółki giełdowe, różnorakie firmy, biznesiki oraz osoby fizyczne)

Tych pieniędzy z budżetu Państwa jest za mało z jednej podstawowej przyczyny. Jego wysokość i możliwości nie pozwalają aby dać sportowi tyle ile on potrzebuje; nie mówiąc o tym ile by chciał.

Czy to się podoba czy – kołdra z każdej strony jest za krótka. Pieniędzy na ten cel więcej nie będzie – może być ich tylko mniej bo cały czas pojawiają się kolejne nowe potrzeby w naszym wspólnym gospodarstwie.

Srodki  prywatne – również nie płyną do sportu jakimś nadmiernie szerokim strumieniem; do skali potrzeb jest on raczej wąziutki strumyczek by nie powiedzieć – ciek wodny. Jest kilka powodów dla których tak jest:

1/ świat biznesu myśli wedle jasnych kryteriów – inwestycja musi przynieść zysk (niekoniecznie finansowy, ale wizerukowy, reputacyjny, relacyjny)

2/ medialna jest głównie piłka nożna … i owszem tam są pieniądze od biznesu; tam jest oglądalność telewizyjna; tam jest sympatia społeczna. Inne dyscypliny są medialne sezonowo lub z tytułu posiadania akurat jakiejś prawdziwej gwiazdy (Kowalczyk, Radwańska, Stoch) która jest marketingowym motorem napędowym dla danej dyscypliny i związku

3/ nieprofesjonalizm – na poziomie zachowań biznesowych – prezentowany przez różnorakie związki i działaczy – zastrzegam się !!! to stwierdzenie jest ogólnym widzeniem tej sfery. Owszem i w związkach i w ministerstwie można znaleźć bardzo kompetentne, wykształcone i zaangażowane  osoby, pracowników, działaczy. Są oni jednak wyjątkiem od reguły, a nie standardem.

4/ polski sport nie ma żadnej strategii działania i rozwoju; nie prowadzi żadnych działań marketingowych, które uświadamiałyby społeczeństwu, że sport to nie tylko medale na zawodach, ale to znacznie poważniejsza sprawa. Dotycząca zdrowia i sprawności nie tylko fizycznej ale również intelektualnej naszych wszystkich dzieci. Stwierdzam, że my jako kraj – nie potrafimy zadbać o najmłodszych, którzy są najważniejsi – ponieważ (jak mawiali ex klasycy) „są przyszłością narodu”.

We wrześniu 2005 roku rząd Marka Belki z wielkimi trudnościami, ale powołał do życia Ministerstwo Sportu. Został również przeprocedowana przez Sejm ustawa o sporcie kwalifikowanym. Oczywiście, już wtedy, dokument nie do końca doskonały, ale jedną z pierwszych jaskółek zmian w sporcie. Od tamtego czasu minęło prawie dziesięć lat.  Każda z kolejnych ekip robiła coś pozytywnego; mimo naturalnych oporów i niechęci do zmiany – pchała ten ciężki wóz do przodu.  Tak naprawdę, te dziesięć lat, to bardzo krótki okres czasu aby zmienić: świadomość, zasady moralne, przyzwyczajenia, zachowania, poczucie wartości i misji; poczucie obowiązku wobec społeczeństwa i współobywateli.

Najwyższa więc pora aby ci co młodzi pracownicy branży sportowej zastanowili się  w jaki sposób można wstrzyknąć świeżą krew do polskiego sportu ? Jak poradzić sobie z bezwładnością, marazmem, nieudolnością i różnym złymi cechami, które – oprócz tych dobry – charakteryzują nasze wspólne środowisko sportowe. Z bezrefleksyjnym wyciąganie łapy po państwową kasę bez jakiegokolwiek działania albo markowanego – na rzecz pozyskania: sponsora, partnera

Zastrzegam się jeszcze raz w środowisku zarządzającym polskim sportem są również wybitni ludzie, piękne gesty, profesjonalne zachowania i umowy; wizje działania i rozwoju. Tak są ! Funkcjonują jako wyjątki napędzane wyłącznie swoją ambicją i zainteresowaniami. Piękne zaświadczenie, że jak się chce to można.

Reszta tej rzeczywistości jest dużo bardziej szara, tandetna, niepraktyczna oraz interesowna.