Kilka dni temu odwiedziła nas Agu, która od dłuższego czasu tłucze się na śmierć i życie z rakiem. Przyszła po jedzenie, które przygotowuje jej Moniq, mające na celu wspomagać proces leczenia. Ja się nie znam na recepturach tych dań, ale są skomponowane tak aby dostarczać konkretne składniki.

Generalnie, wszyscy do jej choroby podchodzimy z optymizmem. Będąc przekonanym, że cała ta historia dobrze się skończy i niedługo nikt nie będzie o tym pamiętał.

Agu oczywiście, ma nieco inną optykę. Po pierwsze – jest samotną matką. Po drugie, tak po prostu, chce żyć. Po trzecie  wie, że ma jeszcze kilka spraw do zrobienia. Kilkanaście miesięcy temu, z palcem w nosie „dmuchnęła” Maraton Warszawski do tego pobiera kursy pisania: powieści, scenariuszy tak aby zrealizować kiedyś swoje marzenie.

Gdy wpadła na chwilę rozmawialiśmy przez moment w jaki sposób podchodzić do noszonej peruki; co myśleć i jak obsługiwać „postchemiową” łysinę – wobec siebie, wobec innych ludzi. Czaszkę bez włosów, która w sposób jednoznaczny pokazuje światu, że ma się dość zasadniczy problem życiowy. Zresztą po drodze, w ramach solidarności, dwie Panie zadeklarowały, że jak coś …. to one też się zrobią na łyso.

Wracając do naszej rozmowy – …my stwierdziliśmy, że nie ma co pękać i nie ma się specjalnie nad czym zastanawiać. Ponieważ jest to nieunikniony element prowadzonej gry. Oczywiście, występowaliśmy z pozycji mundrali, których ten problem bezpośrednio nie dotyczy. To znaczy, że to nie my mamy te wycieńczające organizm – wlewy.

Tak czy tak namówiliśmy Agu aby zdjęła perukę by zrobić i pozwoliła sobie zrobić zdjęcie