Wyjazdy to również czas, częstszego czytania. Wiecie … te przeloty, przejazdy, przebywanie z samym sobą …

W każdym razie, rozpracowałem mojego kindla. M.in. kupiłem książkę pt. „Widziałem oblężenie Warszawy”. Dotyczy września 1939 roku i jest osobistym spojrzeniem pewnego człowieka, który był świadkiem od początku i prawie do końca, tego co działo się w moim mieście.

Polonius, to  „pseudonim artystyczny”. Na końcu książki, podjęta jest próba wyjaśnienia, kto był autorem tych zapisków. Tak jak jest tam zapisane, to jest Pan, któremu udało się uciec z okrążonej Warszawy; finalnie  przedostać do Anglii, gdzie wcześniej pracował jako wykładowca na uczelni.

Owszem, czytałem opisy historyków, mierzących się z  zagadnieniem września 1939 roku. Późno bo późno, dopiero teraz wpadłem na tę publikację. To w ramach poszukiwań praktycznej wiedzy,  do drugiej powieści o m.in. przygodach mojego starego gdzie jest kilka scen z września 1939 oraz później okupacji. Ale zostawmy to na boku = other story, szukałem prawdziwych oddechów tamtych dni.

Straszny to był czas. Niemcy nie patyczkowali się z Polakami i z Warszawą w szczególności. Cały czas trwał ostrzał artyleryjski i bombardowania z powietrza. Rozpierdalali z dział i samolotów, dzielnicę po dzielnicy, ulicę po ulicy; kamienicę po kamienicy. Dzieła, te kurwy dokończyły w sierpniu 1944 roku. Tak, emocjonalny wpis. Walcie się !

Hitler wcześniej zapowiedział swoim obywatelom bliztkrieg.  Jak dziś się mawia, musiał go „dowieźć” = tę polityczną obietnicę.  W Warszawie nie szło jak chciał. Zaciekle  broniła się.

25 września 1939 roku, circa 400 samolotów bombowych, cały dzień, napierdalało Warszawę. Bomba po bombie, seria z kaemu po serii. W tym dniu, zginęło około dziesięć tysięcy ludzi = dzieci, kobiety i mężczyźni. Trzydzieści pięć tysięcy ludzi – w mieście bez prądu i wody – zostało rannych. 12% (procent) miasta poszło z dymem.  Jakieś pytania ?

W książce Poloniusa, bardzo dużo, niemiłych detali o postępowaniu niemców wobec nas;  specjalnie używam małej litery, choć oczywiście, oni mają na to wyjebane. Robią swoją politykę historyczną i dziś mówią – „… nie to hitlerowcy ! to nie my ! …” Przeczytałem pamiętnik Poloniusa dość szybko; w istocie straszliwą relację.

Jak dacie radę (?), kupcie i przeczytajcie tę książkę. Jeśli nie chcecie się za  bardzo smucić, nie róbcie tego; wystarczy wyobrażenie.