Niedawno kupiłem bardzo solidną książkę o sztuce pt. „Painting Today” wydawnictwa „Phaidon”. Jest to  rzut oka na światowe malarstwo, datowane od lat 70tych  do dziś. Oczywiście chciałem się zerknąć czy i jak potraktowani są polscy artyści ? Odpowiedź brzmi – znaleźli się w tym zestawieniu. m.in. Wilhelm Sasnal, któremu poświęcono dość dużo miejsca na opis jego twórczej sylwetki oraz prezentację kilku obrazów. (strona 345-348)

Wilhelm Sasnal. Aktualnie jeden z najbardziej rozpoznawalnych, polskich malarzy młodego pokolenia; jego kariera cały czas się rozwija. Obrazy pędzla Sasnala trafiły m.in. do nowojorskiego MoMA, londyńskiej Tate Modern, Centrum Pompidou w Paryżu. Jeden z jego dzieł  – UFO z 2002 r. został sprzedany za bagatela: 216 tys. dolarów! Za niewiele mniejsze pieniądze nabywców znalazły: „Samoloty i bomby”(204 tys. dolarów) czy „Lekcja gimnastyki w szkole” (180 tys.dolarów). „Palące dziewczyny” zostały wylicytowane w Londynie  za 465 tys. dolarów. 

Artysta słynie z szybkiego i spontanicznego malarstwa. Większość prac Wilhelma Sasnala odzwierciedla jakieś wydarzenie, są też takie obrazy, które tematu raczej nie mają. W jego wczesnym stylu  „czytamy” wydarzenia lat 70 tych;  słyszymy  „głos” młodzieży. Dorastającej w okresie przemian: politycznych, gospodarczych, społecznych. Tych wszystkich zmian, które doprowadziły nasz kraj do wolności i okresu prosperity. Wtedy, bynajmniej nie tak oczywistych, jak dzisiejsza przynależność do Unie Europejskiej czy też NATO. W tamtych latach – o czym mało kto pamięta – dopiero uczyliśmy się wolności.

Zdarza się, że nawiązuje do historycznych postaci. Krótko mówiąc – w taki sposób przekazuje odbiorcy współczesność, że można nazwać go kronikarzem teraźniejszości, którego zapisane karty, większość z nas doskonale pamięta. Wydaje się, że malarstwo Sasnala jest bliskie każdemu, współczesnemu człowiekowi, którego wrażliwość wykalibrowana jest na: odbiór i odczuwanie. Natchnienie artysta czerpie z doświadczeń pop-artu, abstrakcji, grafiki, malarstwa czy gestu, a nawet surrealizmu. Twierdzi: „Dla mnie sztuka to wentyl, przez który uchodzą moje emocje. Czasem zamiast mówić, po prostu maluję”. Tak – to prawda.

Źródłem inspiracji artysty są wszystkie przedmioty współczesne i emocje, które temu towarzyszą. Mówimy o przedmiotach codziennych i ogólnie dostępnych, takich jak: Kolorowe magazyny, ulotki reklamowe, plakaty czy programy telewizyjne. Artysta sam odnajduje pomysł lub przedmiot, który ma zamiar namalować. Ekran telewizora i komputera stają się źródłem inspiracji, a malując banalne przedmioty- zyskuje coraz większą sławę. Sam o sobie mówi, że jest malarzem realizmu, o jego sztuce nie bez powodu mówi się „pop-banał”.

Okrzyknięty gwiazdą malarstwa, efekty prac prezentuje wszędzie: Na plakatach, płótnach, okładkach płyt czy w komiksach, które tworzy. Sceny z życia codziennego, zaczerpnięte z najbliższego otoczenia i zaistniałych faktów (Patrycja przestała jeść mięso”, „Anka nie chodzi głosować”, „Aresztowanie Pinocheta”, „Katastrofa Concorda”) to jedne z głównych motywów przewodnich prac Wilhelma Sasnala.

Kronikarz  Wilhelm  Sasnal wystawia do publicznego oglądu sytuacje, które miały miejsce kiedyś – to artystyczna maszyna służąca do pokazywania minionego czasu.  Oczywiście cechą sztuki jest prowokowanie do ferowania ocen, twierdzeń, komentarzy.  W kraju jest wielu krytyków zachwyconych sztuką i rozwojem Wilhelma Sasnala; nie brakuje również krytyków. Tymi ostatnimi nie specjalnie bym się przejmował – w naszym kraju nic nie boli tak mocna – jak czyjś sukces.

W przypadku Sasnala – możemy śmiało mówić o jego sukcesie. I  nie pozostaje nic więcej jak tylko kibicować jego dalszemu rozwojowi.

tu, krótki film z wystawy „W sercu kraju” w Muzeum Sztuki Nowoczesnej; prezentowany był tam również Wilhelm Sasnal