Parę dni temu jadąc taksówkę wdaliśmy się w konwersację z kierowcą.  Okazało się, że Pan kierujący wozem jest moim rówieśnikiem – a ja mam już swoje lata trzeba dodać)e jako chodzi o jego życie to zasadniczo czeka już tylko na emeryturę i niczego nie oczekuje od siebie od życia i od świata. Czyli wyczytałem między wierszami, że człowiek ten życiowo się już poddał.

Nie wdałem się z nim w dyskusję ponieważ uznałem, że nie miałbym szansy aby tego człowieka przekonać, że tego typu podejście jest złe.  Przynajmniej,  ja to tak widzę. Dużo pracuję i cały czas wymyślam jakieś nowe rzeczy i aktywności, ponieważ wierzę głęboko, że będąc w ciągłym ruchu wydłużam sobie młodość lub inaczej podchodząc opóźniam proces starzenia.  Gdy zapytałem tego Pana – „co będzie robił ?”; odpowiedział, że – „nic”

Na dzień dzisiejszy, nie wiedzę możliwości aby nie zasuwać nad jakimś kolejnym nowym, projektem. Chcę się nada rozwijać, uczyć, pokonywać kolejne przeszkody i zdobywać szczyty.  Uważam taki stan za twórczy i trzymający mnie w ryzach – tak w sensie psychicznym jak i fizycznym.  Owszem czasami bywam czymś zmęczony i coś mnie do czegoś zniechęca. Nawet jeśli trwa to dłuższy okres wiem, że są to stany chwilowe. Wiem, że prędzej czy później „zerwę się z kanapy” i znowu gdzieś świsnę.

Zrobiłem tę wrzutę zainspirowany rozmową z taksiarzem oraz  grafiką, którą zwędziłem komuś z Linkedin.  Z niej wynika, że każdy może mieć swój unikalny powód aby się poddać. Jak się jednak spojrzy z boku lepiej nie mieć żadnego powodu by się podać i generalnie lepiej jest nie poddawać się.

Życie jest zbyt piękne aby udawać się na emeryturę – w szczególności tę psychiczną