Kyoto to miasto wielobarwne. Jest tam bardzo duża i różnoraka oferta dla turystów. Ogromna ilość świątyń (600 świątyń buddyjskich i 400 chramów shintō) Charakterystyczne dzielnice; Gion, gdzie przechadzają się  Gejsze ubrane w tradycyjne kimona. Pałac Cesarski i wiele, wiele innych miejsc wartych odwiedzenia.

Tym razem udajmy się w kierunku dystryku Arashiyma – turystycznie, znanego głównie z lasu bambusowego.  Jednak jest to miejsce do którego udają się nie turyści ale również rodziny japońskie łaknące świeżego oddechu i odpoczynku od codziennych obowiązków. Piękne jezioro, bujna roślinność, niska zabudowa składa się na piękny krajobraz tego miejsca.

Do Sagano   dojechałem autobusem, który ruszał spod głównego dworca kolejowego w Kioto. Wysiadłem na zatłoczonym przystanku autobusowym tuż przy brzegu rzeki Katsura. Z tego miejsca znakomicie widać było most Togetsu – Kio o długości 155 metrów. Pierwsza jego konstrukcja powstała w 836 roku; ta aktualna została zbudowana w 1934 roku. Fantastyczne miejsce widokowe ze spojrzeniem na mieniące się przyrodą zbocza góry Arashiyama.

Obok mnóstwo sklepików z pamiątkami, knajpki, rykszarze gotowi zawieźć Cię to tu to tam. W powietrzu czuć atmosfera starej Japonii. Po przejściu na drugą, można złożyć wizytę w „Parku małp”. Aby tam się dostać – jeśli dobrze pamiętam (?) należy odbyć około półgodzinny, forsowny marsz po stromych schodach, wspinając się na górę Arashiyma. Małpy jak to małpy w japońskich parkach. Makaki japońskie (żyje ich tamo około 200 osobników)  mają gdzieś ludzkie problemy.  Jedne drugie iskają z pasożytów; rozglądają się co by tu zjeść lub po prostu leniwie polegują w słońcu. Nie przejmują się ludźmi.

Makaki to rozgrzewka. Trzeba iść do  bambusowego lasu. Kolejny spacer alejkami pięknego parku. Piękna roślinność, piękne rzeźby, cudowne powietrze (byłem tam w kwietniu 2018)

Po dwudziesto paro minutowym spacerze,  oczom ukazały się wejście w wąską drogę otoczoną wyrastającymi prosto w niebo bambusami. Mnóstwo ludzi szło w jedną i drugą stronę. Wszyscy fotografowali siebie na tle bambusów lub starali się złapać kadr na którym byłoby jak najmniej innych turystów. Mimo nadmiaru ludzi na metr kwadratowy w tym miejscu było zadziwiająco cicho. Jak napisano w jednym z przewodników – las bambusowy w Arashiyama od wielu wieków jest podziwiany przez gości od wielu wieków. Gnący się pod lekkim naporem wiatru, dziki, trochę groźny – jakby wysyłający sygnały w przeszłość. Jak wiele rzeczy w Japonii – mistyczny.

Ścieżka pomiędzy bambusami nie była specjalnie długa. Wyjście z niej naprowadza na buddyjską Tenryu-ji  „Świątynię Niebiańskiego Smoka” należącej do buddyjskiej sekty Rinzai.  Przepiękny, zadbany ogród, zabudowa typowa dla świątyń buddyjskich. Miejsca gdzie można usiąść i zatopić się w kontemplacji.

Po wyjściu z niego skierowałem się kierunku stacji kolejowej czy też precyzyjnie mówiąc – dwóch stacji kolejowych. Pierwsza to prywatna linia, która służy gównie do podziwiania widoków tego dystryktu –  Sagano Scenic Railway, to starodawny skład; trasa wiedzie głębokim i przepięknym wąwozem Hozugawa.  Druga linia należąca do JR prowadząca m.in. do głównej stacji kolejowej w Kioto. Po drodze na dworzec mijałem oczywiście mnóstwo knajpek gdzie można zjeść typowe japońskie dania od miski soczystego i gęstego ramenu poczynając.

Z pewnością warto poświęcić czas i pojechać do Arashiyama. Wydaje się, że na tę wycieczkę, lepiej chyba przeznaczyć cały dzień. Za dużo tu uroku, piękna w czystej postaci i spokoju by marnować to chęcią zaoszczędzenia czasu.