Gdy przeszedłem bramę wejściową do parku otaczającego zamek w Nagoya, bardzo szybko podeszła do mnie stara, szczuplutka Japonka. Powiedziała, że jest przewodnikiem wolontariuszem i jeśli mam ochotę będzie mi towarzyszyć podczas spaceru po zamku i wszystko mi o nim opowie. Pomyślałem – fantastyczny pomysł i okazja. Yayko (jeśli dobrze usłyszałem jej imię) udała się ze mną na dwugodzinny spacer. Jak młódka cały czas szczebiotała, pokazywała palcem, opowiadała kolejne historyjki i dygresyjki z życia zamku.
Generalnie zamek w Nagoya jest repliką historycznej budowli. Ponieważ w czasie II wojny światowej mieścił się w nim wojskowy garnizon i obóz jeniecki w połowie maja 1945 roku, zamek został zniszczony podczas nalotu amerykańskich bombowców. Dziś jest budowlą z betonu, klimatyzowaną, z szerokimi schodami i windami. Oczywiście całe „zewnętrze” i scenografia utrzymana jest zgodnie z pierwotnym projektem. W roku 1959 główna wieża zamku została odrestaurowana; dziś mieści się tam muzeum historyczne.
Przy okazji tego nalotu, spłoną również pałac Hommaru, który był – a może należy powiedzieć – jest ulokowany w bezpośredniej bliskości warowni. Pomimo astronomicznych kosztów związanych z jego odbudową – te biorą się z kosztów użytych materiałów, a konkretnie cen określonego, drewna cedrowego używanego do odbudowy Hommaru. Zresztą z pożaru w 1945 udało się ocalić wiele dzieł sztuki i różnych przedmiotów jakie w nim się wtedy znajdowały.
Gdy ja byłem w kwietniu 2018 w Nagoya, pałac Hommaru był prawie gotowy. Przepięknie zrobiony z najszlachetniejszych materiałów, z fantastycznie ozdobionymi poszczególnymi pomieszczeniami. W ostatnim pomieszczeniu stały ścianki z powkładanymi tabliczkami z imieniem nazwiskiem lub nazwą donatora, który przekazał środki finansowe na odbudowę pałacu Hommaru. Gdy je oglądałem, dojrzałem tabliczkę z nazwą „Boeing Company”. Będąc kiedyś w Hirshima gdy płynąłem małym promem na wyspę Miyajima od strony morza zobaczyłem bardzo duże zakłady Boeinga z dużym napisem na hali fabrycznej, że m.in. w tym zakładzie powstają części do Dreamlinera. Pomyślałem, że być może w taki sposób Amerykanie rozliczają się z przeszłością. Gdy ujrzałem tabliczkę w Pałacu Hommaru – prawie nabieram pewności, że tak się dzieje.
Zamek w Nagoya ma sześć kondygnacji i ma 56 metrów wysokości. Oglądając go od zewnątrz widać o jedno piętro mniej. Bardzo często, budowniczowie zamków w Japonii uciekali się do takiego rozwiązania architektonicznego aby podnieść bojową wartość warowni. Na ogół w „schowanych” piętrach mieściły się magazyny żywności i broni. W japońskich zamkach każde piętro miało swoje praktyczne przeznaczenie. Ostatnie należało do władcy. Niże to kuchnia, sanitariaty, magazyny, powierzchnie mieszkalne dla niższych rangą.
Historia tego zamku jest bardzo długa. Powstał w 1525 roku; później z polecenia Ieyasu Tokugawy, zamek został rozbudowany i w okresie Edo, aż do XIX wieku stał się jednym z najważniejszych miejsc decyzyjnych w Japonii, pozostając pod wpływem rodziny Tokugawa .
Na dachu zamku, umieszczone są figury delfinów wykonane ze szczerego złota złota. Wedle wierzeń, delfiny te były „odpowiedzialne” za to by nigdy nie zabrakło wody. Oczywiście, przez wieki podejmowano wiele prób kradzieży tychże delfinów. Podobno w XIX wieku jakiś Pan skonstruował sobie latawca (rozumiem coś podobnego do używanego aktualnie do kitesurfingu) i w ten sposób dostał się na dach zamku. Ukradł jednego delfina. jednakże policja nakryła go w Kioto, odebrał delfina. Został skazany na karę śmierci – taką historię opowiedziała mi m.in. Yayko
Odbudowywany Pałac Hommaru – ma być gotowy do 2020 r. na igrzyska olimpijskie w Tokio
