Od pewnego czasu myślałem, że najwyższa pora aby odwiedzić miasto Narita, które po pierwsze znane jest z międzynarodowego lotniska, gdzie m.in. ląduję LOT swoimi dreamlinerami; po wtóre znane z pięknej  świątyni Narita – san. Dotychczas miałem jakoś tak, że przylot do Tokio i szybka strzała gdzieś daleko w teren. Wylot z Japonii, to nocleg w jakimś hotelu niedaleko lotniska, aby zdążyć na poranny rejs do Polski. Oczywiście czytałem, że ta buddyjska świątynia jest po prostu piękna, ale z jakiegoś powodu, zawsze odkładałem wizytę w Narita na później.

Zatem, tak skonfigurowałem sobie, ostatnią wrześniową podróż, aby mieć chwilę czasu aby tam wpaść na dłuższą chwilę.  Z Tokio jedzie się linią kolejową, (proszę jednak nie wsiadać do Narita Express, ten pociąg nigdzie się nie zatrzymuje. Pierwszy przystanek, po wyruszeniu z Tokio ma na terminalu 2gim lotniska Narita) można dotrzeć również autobusem jak również prywatnymi liniami Keisei.  Jak ogólnie wiadomo, generalnie systemy komunikacyjne w Japonii są bliskie ideału. Via Booking.com znalazłem odpowiedni hotel i bez zbędnej zwłoki wyruszyłem do świątyni;  by nie tracić czasu wziąłem taksówkę, choć od dworca jest to dystans niecałego kilometra.

Świątynia zajmuje 16 hektarów, jest jednym z największych kompleksów buddyjskich w Japonii. Została powołana do życia niecałe 1000 lat temu. W jej skład wchodzi 5 budynków, bambusowe ogrody, jeziorka pełne karpi Koi; wąskie dróżki wijące się miedzy bardzo starymi starymi drzewami, wijące się kamienne schodki, wodospady schowane w gęstwinie. Jest to przepiękne, uduchowione miejsce, oaza harmonii i spokoju. Przyznam się, że tylko świątynia w Niko zrobiła na mnie takie wrażenie.

Narita – san została dedykowana Strażnikowi Mądrości – Fudō-Myō. Przedstawiany jest jako niezwykle groźny osobnik; trzymający miecz w dłoni, otoczony gorejącymi jęzorami ognia; nazywany przy okazji Bogiem Ognia.

fot. Jerzy Ciszewski – wszystkie prawa zastrzeżone